ထြက္ေပါက္

အေ၀းမွာေလ ငါလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကယ္ေလးတစ္လံုးမ်ားေတြ႔မလားလို႕႔
အေမွာင္ထုကိုခြဲထိုး...ေလၿပင္းကိုရင္စီးခံၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့..ၾကယ္ေလးတစ္
လံုးမေၿပာနဲ႔ တိမ္အၿဖဴစြန္းေလးေတာင္မေတြ႔ရဘူး...
ေမွာင္မဲေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ ငါ့ကိုယ္ငါၿပန္ငံု႔ၾကည့္တာေတာင္မေတြ႔ဘူး
ေၿခဖမိုးမွာေတာ့က်လာတဲ့မ်က္ရည္တစ္စက္..ေအးစက္စက္နဲ႔
ငါ့ရင္ထဲမွာဗလာ..ဦးေႏွာက္ဆိုတာဘယ္သူေဖာက္စားသြားလဲ
ႏွလံုးသားကေတာ့ဦးတည္ရာေနရာရွာ..
ဘယ္မွာမ်ားလံုၿခံဳႏိုင္ပါ့မလဲ
ကိုယ္ရပ္မိတဲ့ေနရာေနာက္ေက်ာမလံုလို႕႔အခန္းထဲၿပန္ေၿပး၀င္မယ့္အစား
ငါအေ၀းၾကီးကိုေၿပးမယ္လို႔ဆံုးၿဖတ္လိုက္တာနဲ႔
ေၿခလွမ္းေတြက သံုးလွမ္းေၿမာက္ၿဖစ္ေနၿပီ...ငါမေမာေသးဘူး
ငါေခၽြးမစိုဘူး...ငါေၿပးေနတာေသခ်ာပါတယ္ေနာ္..
မဲေမွာင္ေနေတာ့ငါဘာမွမၿမင္ရဘူး...ငါသိတယ္
ငါေၿပးေနတယ္... ငါ့ကိုလွမ္းဖမ္းတားၿပီး အၿပစ္ဒဏ္ခတ္မလား
ငါ့ကိုေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္ထဲကိုဆြဲသြင္းဖက္ထားမလား
ငါ့ကိုၾကင္နာတဲ့စကားေတြနဲ႔ၿမဴဆြယ္သိမ္းသြင္းၿပီးေခ်ာက္ထဲကိုတြန္းခ်မလား
ငါမသိဘူး...
ငါေၿပးေနတုန္းဘဲ......